Powered By Blogger

Zoeken in deze blog

Volgers

Jan Warntjes

Pianist en Accordeonist.

woensdag 19 januari 2011

B.J.Hegen Bluesband naar Edam 20 november 1981

Het optreden in Edam is een verhaal op zich.
20 november 1981.

Het begon al toen we op weg waren naar Edam. Het was koud in de oude Mercedesbus van Klaas. Klaas had de bus aangeschaft, en het ding liep goed en we zaten er altijd lekker in te praten. Het viel me op toen we Edam naderden dat de oliedrukmeter niet werkte. Ik vroeg Klaas of hij ook lid was van de ANWB. Hij bevestigde dit, dus niets aan de hand bij een eventuele storing. In Edam aangekomen kwamen we in nauwe straatjes en de rechter spiegel kreeg een dreun en stond scheef en was beschadigd. Wij waren al in de stemming dus veel aandacht werd er niet aan de schade besteed. Het was moelijk manouvreren in Edam. De Tom Tom was nog niet uitgevonden we hadden geen idee waar we moesten zijn. Maar uiteindelijk kwamen we toch op de plaats van bestemming. Het bleek een grote fabriekshal te zijn met een groot podium. Van het spelen kan ik me niets herinneren, wel van de weg terug naar huis. Dat was een drama!!

We waren nog maar een paar kilometer terug van Edam, of de motor begon met horten en stoten te draaien en stond plotseling stil. Met geen mogelijkheid was het beest weer aan de praat te krijgen. Inmiddels werd het wel steeds kouder. We wikkelden ons in dekens die gelukkig in de laadruimte lagen om de instrumenten enz. te beschermen. We gingen overleggen wat we moesten doen. Ik denk dat het tussen 3 en vier in de nacht was. Iemand moest op pad om de ANWB te bellen, we waren immers lid!

Ook mobiele telefoons waren er toen nog niet. Onze bassist Anne was de gelukkige om op pad te gaan. Het was erg koud, en ik zie hem nog in het donker langs de weg weglopen. Het duurde vrij lang voor hij terug was, en hij had de ANWB gebeld bij een bakker, die waren aan het brood bakken, en hij had allerlei broodjes bij zich. We hadden ook erge honger, en dat kwam dus ook goed van pas. Weer wachten en wachten en uiteindelijk kwam de ANWB auto om ons te helpen. Maar.................. het bleek dat we geen lid waren en dus kon hij niets voor ons doen. Wel concludeerde de wegenwacht dat de motor totalloss was doordat de oliedruk weg was gevallen. Dat was een behoorlijke tegenvaller.

Weer werd er overlegd, en we besloten om te proberen een  huur auto te krijgen. Weer ging Anne op pad, en ik weet nog goed dat het al licht was geworden en dat we in de verte een bus zagen aankomen met Anne erin. Sleepkabels weren aangebracht en de Mercedes werd op sleeptouw genomen. In de voorste bus stuurde Anne, en ik geloof dat iedereen daar inzat behalve Bé die zat bij mij in. Het ging erg hard in het begin maar het kan ook zijn dat ik moest wennen, maar de zware Mercedesbus werd gesleept, en ik had moeite om goed achter de voorste bus te blijven. Het was heel scherp opletten. Anne reed als een wilde cowboy. We zijn in elk geval thuis gekomen, maar het was een spannende en vermoeide reis naar Edam. Ik zal het nooit vergeten.

Blogarchief